Kliknij tutaj --> 🐺 obraz polski i polaków w potopie

Obraz Polaków w ?Potopie? Henryka Sienkiewicza jest złożony. Składają się na niego portrety postaci pierwszo- i drugoplanowych, oraz portrety grupowe. Każda postać wnosi nowy rys do wizerunku XVII wiecznych Polaków. W rozważaniu tym Można by się oprzeć także na opisie polskiej szlachty w powieści. Po walkach polsko-kozackich z historią miłosną w tle (lub odwrotnie) Sienkiewicz postanowił krzewić ducha patriotyzmu, przypominając czasy najazdu Szwecji na Rzeczpospolitą w 1655 r. W przeciwieństwie do "Ogniem i mieczem", gdzie na początku kreśli wielki, historyczny obraz, "Potop" zaczyna się jak kronika rodzinna. Mowa o możnym W „Potopie” widoczna jest mieszanka ocen dziejów Polski – od chwalebnych aktów poświęcenia, po negatywne skutki podziałów wewnętrznych i zdrady. Sienkiewicz ukazuje skomplikowaną naturę historii Polski, przedstawiając zarówno jej heroiczne aspekty, jak i słabości i trudności, z jakimi naród musiał się mierzyć. Obraz XVII-wiecznego społeczeństwa w „Potopie” Henryka Sienkiewicza Sienkiewicz, biorąc sobie do serca zarzuty krytyków pierwszej części cyklu - Ogniem i mieczem, postanowił tym razem w Potopie pokazać przekrój całego społeczeństwa polskiego wieku XVII, uwzględniając nie tylko życie wojenno-obozowe, ale i obyczajowe. Obraz Polski i Polaków. Omów zagadnienie na podstawie znanych Ci fragmentów Kazań sejmowych Piotra Skargi MATURA 2024 - pełną odpowiedź na wszystkie pytania maturalne znajdziesz w ebooku - 110 odpowiedzi na pytania jawne. Site De Rencontre Le Beguin Avis. (...) Ekscelencjo! jestli na świecie drugi kraj, gdzie by tyle nieładu i swawoli dopatrzyć można?... Co tu za rząd? – Król nie rządzi, bo mu nie dają... Sejmy nie rządzą, bo je rwą... Nie masz wojska, bo podatków płacić nie chcą; nie masz posłuchu, bo posłuch wolności się przeciwi; nie masz sprawiedliwości, bo wyroków nie ma komu egzekwować i każdy możniejszy je depce; nie masz w tym narodzie wierności, bo oto wszyscy pana swego opuścili; nie masz miłości do ojczyzny, bo ją Szwedowi oddali za obietnicę, że im po staremu w dawnej swawoli żyć nie przeszkodzi... Gdzie by indziej mogło się coś podobnego przytrafić? (...) - taki słowami charakteryzuje Polaków Weyhard Wrzeszczowicz, człowiek odpowiedzialny za zaopatrzenie dla szwedzkich wojsk oraz pomysłodawca oblężenia Częstochowy. Można – i należy – tę opinię skonfrontować z wypowiedzią królowej: (...) gdy rozejrzę się po świecie, próżno pytam, gdzie jest taki drugi naród, w którym by chwała Boga starożytnej szczerości trybem trwała i pomnażała się coraz bardziej... Próżno patrzę, gdzie drugi naród, (…) gdzie państwo, w którym by o tak piekielnych bluźnierstwach, subtelnych zbrodniach i nigdy nie przejednanych zawziętościach, jakich pełne są obce kroniki, nikt nie słyszał... Niechże mi pokażą ludzie, w dziejach świata biegli, inne królestwo, gdzie by wszyscy królowie własną spokojną śmiercią umierali. Nie masz tu nożów i trucizn, nie masz protektorów, jako u Angielczyków... Prawda, mój panie, zawinił ten naród ciężko, zgrzeszył przez swawolę i lekkość... Ale któryż to jest naród nigdy nie błądzący i gdzie jest taki, który by tak prędko winę swą uznał, pokutę i poprawę rozpoczął? Oto już się obejrzeli, już przychodzą, bijąc się w piersi, do twego majestatu... już krew przelać, życie oddać, fortuny poświęcić dla ciebie gotowi (…). Jaki więc obraz Polaków otrzymujemy w „Potopie” Henryka Sienkiewicza? Czy jest to naród zdegenerowany, nieuchronnie zmierzający ku upadkowi? A może w postawach Polaków da się odkryć pewne pozytywy, które zakwestionowałyby opinię Wrzeszczowicza? W drugiej części „Trylogii” zawarty został rozbudowany obraz społeczeństwa zamieszkującego XVII-wieczną Rzeczpospolitą. Autor starał się przedstawić rodaków w sposób jak najbardziej obiektywy, uwzględnił więc także ich liczne wady i przywary. Droga ku zgubie Gdy w 1655 r. na polskich ziemiach pojawili się Szwedowie, do pierwszego starcia miało dojść pod Ujściem, gdzie obozowali obrońcy Rzeczpospolitej. Miało dojść, gdyż wystrzelono zaledwie kilka pocisków. Wystarczyło to, aby szlachta oddała się pod opiekę Karolowi X Gustawowi. Później swoje usługi ofiarowali mu Radziwiłłowie – najpotężniejszy ród na Litwie. Brak wewnętrznej jedności miał różne przyczyny. Jedni dostrzegali bezsens walki, inni w imię zachowania szlacheckiej wolności gotowi byli oddać Polskę Skandynawom (król gwarantował utrzymanie obowiązujących praw), kolejni mieli nadzieję powiększyć majątek w czasie wojennego zamętu, toteż dołączyli do Szwedów, pacyfikując kolejne akty oporu. Z kolei najpotężniejsi widzieli szansę na umocnienie swojej pozycji, a nawet na zdobycie korony (Radziwiłłowie). Pewne jest to, że wewnętrzny rozłam przysporzył Rzeczpospolitej wielu cierpień, na całe lata zamieniając ją w dymiące pole bitwy. Słowa Wrzeszczowicza znajdują potwierdzenie w polskiej polityce wewnętrznej tamtego okresu. Zdanie króla niewiele znaczyło dla najzamożniejszych magnatów, gdyż ci dysponowali siłą niemal równą władcy. Również prawo w ówczesnym czasie nie cieszyło się respektem, ponieważ mając nawet niewielki oddział (np. Kmicic i jego kompania), można było Polecamy również: Potop - plan wydarzeń 1. Pierwsze spotkanie Kmicica z Billewiczówną 2. Uczta w Lubiczu 3. Zatarg Butrymów z kompanią Kmicica 4. Spalenie Wołmontowiczów. Więcej » Potop - opracowanie (geneza, czas i miejsce akcji, motywy) „Potop” to druga część trylogii Sienkiewicza. Utwór, podobnie jak „Ogniem i mieczem”, ukazywał się najpierw w odcinkach (w taki sposób też powstawał) – w latach 1884-1886 w krakowskim dzienniku „Czas” oraz w warszawskim czasopiśmie „Słowo”. Rok... Więcej » Potop - bohaterowie Potop - problematyka Całość Trylogii powstawała z myślą o „pokrzepieniu serc” zwykłych czytelników, odbiorców z przełomu XIX i XX wieku, czyli z czasów, gdy Polska pozostawała nadal pod zaborami (sam Sienkiewicz nie dożył czasów, gdy ojczyzna odzyskała niepodległość). Zamysłem pisarza było... Więcej » Wydarzenia historyczne w Potopie - opracowanie W XVII stuleciu niezwykle ważnym punktem strategicznym było Morze Bałtyckie. Dostęp do akwenu umożliwiał skuteczne prowadzenie handlu, co wiązało się z kolei ze sporymi zyskami. Nad jego chłodnymi wodami znajdowały się cztery państwa: Dania, Rosja, Polska oraz Szwecja. Jednak tylko ten ostatni kraj podejmował... Więcej » Zobacz również Potop - plan wydarzeń Więcej Potop - opracowanie (geneza, czas i miejsce akcji, motywy) Więcej Potop - bohaterowie Więcej Potop - problematyka Więcej Wydarzenia historyczne w Potopie - opracowanie Więcej Losowe zadania Ogniskowa zwierciadła 0 Odpowiedz Więcej Oblicz ile ciepła zostanie wydzielonego w reakcji syntezy wody 0 Odpowiedz Więcej Bogurodzica - tekst pieśni 1 Odpowiedz Więcej Stosunki polsko-krzyżackie w czasach Kazimierza Wielkiego 3 Odpowiedz Więcej Położenie otworu gębowego ryb 0 Odpowiedz Więcej „Potop” Henryka Sienkiewicza jest powieścią historyczną, w której autor nakreślił szeroki pejzaż polskiego społeczeństwa z czasów kultury sarmackiej. Ze szczególną wiernością przedstawiona została szlachta. Twórca powieści, ukazując obyczaje, zwyczaje i postawy, posiłkował się najważniejszymi dokonaniami literackimi baroku - w tym „Pamiętnikami” Jana Chryzostoma Paska, uczestnika walk ze Szwedami. Na szczycie hierarchii społecznej stał król - w zamyśle najważniejsza osoba w państwie. Taki stan rzeczy, co bardzo łatwo można wyczytać z „Potopu”, był jedynie teoretyczny. Pragnienie władzy oraz pokusa powiększenia swego majątku i poszerzenia własnej strefy wpływów sprawiała, że najważniejsi spośród magnatów nierzadko działali w opozycji do władcy. W powieści Sienkiewicza najbardziej dobitnym przykładem jest potężny ród Radziwiłłów. Książę Bogusław, krewny księcia Janusza, hetmana wielkiego litewskiego, mówi do Kmicica: Rzeczpospolita to postaw czerwonego sukna, za które ciągną Szwedzi, Chmielnicki, Hiperborejczykowie, Tatarzy, elektor i kto żyw naokoło. A my z księciem wojewodą wileńskim powiedzieliśmy sobie, że z tego sukna musi się i nam tyle zostać w ręku, aby na płaszcz wystarczyło; dlatego nie tylko nie przeszkadzamy ciągnąć, ale i sami ciągniemy. Szlachtę ukazuje Sienkiewicz jako warstwę niejednorodną i bardzo zróżnicowaną. Część jej reprezentantów to żarliwi patrioci, którzy gotowi są poświęcić wszystko w imię ojczyzny (Wołodyjowski, Skrzetuscy), inni natomiast patrzą głównie na swój prywatny interes, stając po stronie zwycięzców (liczne oddziały dołączają najpierw do Szwedów, by później, kiedy sytuacja ulega zmianie, bronić Rzeczpospolitej). Nie brakuje wśród szlachty awanturników i warchołów, którzy nieustannie wdają się w burdy i wchodzą w konflikt z prawem, zupełnie nie respektując jego nakazów (Kmicic w Wołmontowiczach, Kukliński gromadzący w swoich oddziałach przestępców). Szlachta rzadko jest jednomyślna, najczęściej działa, stosując kryterium prywatnej korzyści lub pod wpływem silnych emocji. Przykładem jest scena rozgrywającą się pod Ujściem. Kiedy wojewoda poznański - Krzysztof Opaliński - podpisuje akt kapitulacji, wielu zebranych cieszy się, gdyż zdąży powrócić do majątków przed żniwami. Inni - nastawieni patriotycznie - są oburzeni, krzyczą i pomstują. Nie mają jednak wpływu na resztę zgromadzonych ani żadnego planu działania. Ludzie znajdujący się na najniższym szczeblu hierarchii - drobna szlachta, chłopi itd. - także tworzą grupę zróżnicowaną. Nie brakuje tu, jak wszędzie, pieniaczy i awanturników (kompania Kmicica) i drobnych przestępców (Kiemliczowie). Z drugiej strony to właśnie u chłopów i niezbyt zamożnej szlachty dostrzec można najsilniejsze nastroje patriotyczne. Do klasztoru na Jasnej Górze każdego dnia zgłaszają się ochotnicy gotowi bronić świętego przybytku, górale ratują króla przed Szwedami, Michałko wykazuje się szczególną odwagą w czasie starcia przy plebanii. W dziele Sienkiewicza pojawiają się również jednostkowi bohaterowie, którzy zdają się uosabiać cechy typowe dla społeczeństwa. Paweł Sapieha - bogaty i potężny magnat z Litwy - w obliczu zagrożenia ze strony szwedzkiej poświęcił ogromną część swego majątku, by zgromadzić oddziały. Jednakże jako dowódca dwukrotnie popełnił karygodne błędy, które spowodowane były wyłącznie jego zamiłowaniem do ucztowania. Jan Onufry Zagłoba - przyjaciel Michała Wołodyjowskiego, być może najbardziej krystalicznej postaci ukazanej w powieści - jest szlachetny, rozsądny i sprytny. Nie stroni jednak od pełnego kufla, miłuje się w ucztach, działa w sposób porywczy i nieprzemyślany. Polacy zostali przedstawieni w „Potopie” jako naród odważny i heroiczny, dumnie stawiający czoła największym zagrożeniom. Jednakże na tym pochwalnym obrazie widoczne są liczne rysy. Są to brak jednomyślności, nadmierne hołdowanie własnej korzyści, niestałość, emocjonalność, uwielbienie uczt i wystawnego sposobu życia, porywczość i gwałtowność. Część z tych postaw odeszła w niepamięć wraz z przeminięciem sarmatyzmu, ale niektóre z nich zdają się być uniwersalne. Historia pokazuje przecież, że Polacy potrafią zjednoczyć się w obliczu zagrożenia, by, kiedy tylko zostanie ono odsunięte, wrócić do wzajemnych utarczek i przepychanek. Rozwiń więcej Jesteś w: Motyw Polski i Polaków Sienkiewicz, biorąc sobie do serca zarzuty krytyków pierwszej części cyklu - Ogniem i mieczem, postanowił tym razem w Potopie pokazać przekrój całego społeczeństwa polskiego wieku XVII, uwzględniając nie tylko życie wojenno-obozowe, ale i obyczajowe. W powieści czytamy o wszystkich warstwach społeczeństwa, poczynając od arystokracji, a skończywszy na chłopach. Najwyższą warstwą w społecznej hierarchii, o której czytamy w powieści historycznej, jest arystokracja. Zaliczają się do niej między innymi król Polski Jan II Kazimierz Waza, jego małżonka Maria Ludwika Gonzaga de Nevers oraz ich dwór złożony z najwyższych dygnitarzy duchownych i świeckich (Ługowski – dworzanin królewski, nuncjusz papieski, ksiądz prymas Leszczyński, ksiądz Wydżga – kaznodzieja będący kanclerzem królowej, biskupem warmińskim, a w końcu prymasem, Koryciński – kanclerz koronny, Francuz de Noyers – przyboczny królowej, Tyzenhauz – młody dworzanin królewski). Monarcha został wyidealizowany przez Sienkiewicza, który wyolbrzymił jego pozytywne cechy charakteru. W Potopie Jan Kazimierz jest królem mądrym, sprawiedliwym, oddanym krajowi, cierpiącym wobec ciągłych zdrad szlachty. Kolejną warstwą jest magnateria. Dzieli się na ludzi, który prowadząc politykę kierują się jedynie dobrem własnego rodu, zdrajców, warchołów, samowolnych i pysznych egoistów oraz na patriotów stawiających dobro ojczyzny ponad własne interesy (Paweł Sapieha, Jerzy Lubomirski, Jan „Sobiepan” Zamoyski - nie są to jednak postacie idealne). Przykładem negatywnych magnatów są w powieści Janusz i Bogusław Radziwiłłowie, Hieronim Radziejowski, bracia Opalińscy (kiedy Opaliński oznajmił o podpisaniu kapitulacji Wielkopolski, wznosi okrzyki na cześć króla szwedzkiego). W wyniku osobistej urazy lub dla własnych korzyści odeszli od prawego władcy i przeszli na stronę szwedzką, wydając kraj Szwedom (kapitulacja pod Ujściem, uczta w Kiejdanach i odczytanie „umowy”), płacąc im podatki, słuchając bez sprzeciwu rozkazów szwedzkich 1 2 3 4 5 "Potop” to powieść historyczna, ktĂłrej autorem jest Henryk Sienkiewicz. Pisarz ten ĹĽyĹ‚ w bardzo trudnych dla PolakĂłw czasach zaborĂłw, dlatego stworzyĹ‚ powieść historycznÄ… ku pokrzepieniu serc. Zestawienie fragmentĂłw utworu miaĹ‚o na celu ukazanie kontrastowych opinii o polskim narodzie wystÄ™pujÄ…cych w obu pierwszym fragmencie przytoczona zostaĹ‚a rozmowa oficera Wrzeszczowicza z baronem LisolÄ…. Kmicic podsĹ‚uchaĹ‚ jÄ… w karczmie, w ktĂłrej zatrzymaĹ‚ siÄ™ w drodze do CzÄ™stochowy. Obraz narodu polskiego w pierwszym fragmencie jest negatywny. W paĹ„stwie panuje anarchia i bezprawie. Wrzeszczowicz zarzuca Polakom brak patriotyzmu, lekcewaĹĽenie, obojÄ™tność. Powszechnie szerzy siÄ™ zdrada, spowodowana tym, ĹĽe szlachta bardziej ceni prywatÄ™ od dobra paĹ„stwowego. Oficer wytyka teĹĽ brak staĹ‚oĹ›ci i statecznoĹ›ci, skĹ‚onność do pijaĹ„stwa i swawoli. UwaĹĽa on, ĹĽe wszyscy obywatele Rzeczypospolitej majÄ… wrodzonÄ… skĹ‚onność do zĹ‚a. Jako jedynÄ… mocnÄ… stronÄ™ Polski przytacza dobrÄ… jazdÄ™. WedĹ‚ug niego Polacy to narĂłd zasĹ‚ugujÄ…cy na zgubÄ™. Z komentarza narratora moĹĽna siÄ™ dowiedzieć, ĹĽe Wrzeszczowicz to niewdziÄ™cznik, cudzoziemiec peĹ‚en nienawiĹ›ci do PolakĂłw. WypowiedĹş ta wywarĹ‚a bardzo silne wraĹĽenie na Kmicicu, z wielkim bĂłlem przyznaĹ‚ mu w duchu prawdÄ™, ogarnęło go poczucie winy. UtwierdziĹ‚o go to w postanowieniu poprawy. W powieĹ›ci znajdziemy wiele fragmentĂłw potwierdzajÄ…cych powyĹĽszÄ… opiniÄ™. Sam Kmicic przed metamorfozÄ… wraz z kompaniÄ… czÄ™stokroć lekcewaĹĽyĹ‚ i Ĺ‚amaĹ‚ prawo (np. rozbĂłj w Upicie, spalenie WoĹ‚mnotowicz, porwanie OleĹ„ki). Uczty Kmicica w Lubiczu potwierdzajÄ… zarzuty o swawoli, skĹ‚onnoĹ›ci do hulanek i pijaĹ„stwa. PrzykĹ‚adem anarchii i braku dyscypliny byĹ‚o pospolite ruszenie pod UjĹ›ciem, ktĂłre nie byĹ‚o w stanie stawić ĹĽadnego oporu. W Ăłwczesnej Polsce nie brak teĹĽ prawdziwych zdrajcĂłw, jak Radziejowski czy teĹĽ Janusz RadziwiĹ‚Ĺ‚. Drugi fragment powieĹ›ci przytacza część narady u krĂłla Jana Kazimierza po przybyciu Kmicica z CzÄ™stochowy. DĹ‚ugi monolog krĂłlowej przedstawia kontrastowy wzglÄ™dem pierwszego fragmentu, bo bardzo pozytywny obraz PolakĂłw. KrĂłlowa usprawiedliwia zdradÄ™ obywateli ich lekkomyĹ›lnoĹ›ciÄ…. PodkreĹ›la, ĹĽe w Rzeczypospolitej, pomimo powszechnego lekcewaĹĽenia prawa, nie wystÄ…piĹ‚y wielkie zbrodnie jak np. krĂłlobĂłjstwo, co miaĹ‚o miejsce w innych krajach. KrĂłlowa dostrzega winy narodu, lecz zaraz zapowiada jego gorÄ…cÄ… chęć poprawy i pokuty. KrĂłlowa zauwaĹĽa, ĹĽe mężni obywatele sÄ… gotowi do poĹ›wiÄ™ceĹ„ dla krĂłla i ojczyzny. WysĹ‚awia teĹĽ wielkÄ… wiarÄ™ jako najwyĹĽszÄ… cnotÄ™ PolakĂłw. Dostrzega szansÄ™ na wydobycie siÄ™ z klÄ™sk, a nawet zapowiada przyszĹ‚e triumfy. KrĂłlowa wzbudzaĹ‚a powszechny podziw, byĹ‚a autorytetem, przemawiaĹ‚a z wielkim zapaĹ‚em. Narrator nazywa jÄ… „bohaterskÄ… panią†i postawy PolakĂłw potwierdzajÄ… dobrÄ… opiniÄ™ krĂłlowej o narodzie polskim. PodstawÄ… do odrodzenia duchowego jest bowiem przywiÄ…zanie do religii, o czym moĹĽe Ĺ›wiadczyć np. powszechny gniew po zaatakowaniu przez SzwedĂłw CzÄ™stochowy. Potwierdzeniem jest rĂłwnieĹĽ odraza, jakÄ… budzi w Polakach zbrodnia krĂłlobĂłjstwa. JuĹĽ bowiem na samÄ… wiadomość o rzekomym planie porwania krĂłla przez Kmicica goĹ›cie RadziwiĹ‚Ĺ‚a zareagowali z niedowierzaniem i oburzeniem. ByĹ‚o to dla nich absolutnie nie do zaakceptowania, poczÄ…tkowo nie chciano nawet dać wiary takim pogĹ‚oskom. Ponadto zauwaĹĽona przez krĂłlowÄ… chęć poprawy i uznanie win najlepiej potwierdza osoba Kmicica, czy raczej wewnÄ™trzna przemiana, jaka siÄ™ w nim dokonaĹ‚a, a takĹĽe wybuch ogĂłlnonarodowego powstania przeciw przykĹ‚adem gotowoĹ›ci do poĹ›wiÄ™ceĹ„ dla krĂłla i ojczyzny moĹĽe być spontaniczna i bohaterska obrona krĂłla w wÄ…wozie opinie o narodzie polskim sÄ… bardzo emocjonalne i subiektywne. Przesadnie wyolbrzymione zostaĹ‚y bowiem negatywne cechy w pierwszym fragmencie, w drugim natomiast narĂłd przedstawiony jest niewiarygodnie dobrze, przytaczane sÄ… uczynki i cechy, ktĂłre jakby przyćmiewajÄ… dawne przewinienia. KaĹĽda z opinii jest uzasadniona i prawdziwa, lecz sympatia narratora ewidentnie leĹĽy po stronie krĂłlowej. Pierwszy fragment prezentuje PolakĂłw z punktu widzenia zdrajcy, drugi z perspektywy matki narodu – krĂłlowej. Zestawienie fragmentĂłw ukazuje narĂłd polski w momencie przemiany. WypowiedĹş Wrzeszczowicza jest przygnÄ™biajÄ…ca, natomiast opinia krĂłlowej podnosi na duchu. Ma to na celu uwidocznienie, podkreĹ›lenie tezy, ĹĽe Polacy mogÄ… przetrwać najwiÄ™ksze nawet wielkie klÄ™ski a później przemienić je w zwyciÄ™stwa i triumfy. ByĹ‚o to bardzo waĹĽne dla narodu polskiego przesĹ‚anie, szczegĂłlnie w czasach Sienkiewicza, gdy Polska byĹ‚a pod zaborami i obywatele potrzebowali dodania otuchy – takiej wĹ‚aĹ›nie powieĹ›ci „ku pokrzepieniu serc”. Obraz PolakĂłw XVII wieku w „Potopie” Henryka Sienkiewicza. Jaki obraz PolakĂłw XVII wieku wyĹ‚ania siÄ™ z „Potopu” Henryka Sienkiewicza? Punktem wyjĹ›cia swoich rozwaĹĽaĹ„ uczyĹ„ wnioski z analizy danych fragmentĂłw powieĹ›ci. Zwróć uwagÄ™ na ich znaczenie dla caĹ‚oĹ›ci PolakĂłw... Obraz PolakĂłw Ĺ›redniowiecza w Potopie Henryka Sienkiewicza Napisany przez Henryka Sienkiewicza na emigracji w Stanach Zjednoczonych „Potop” to jedno z najwybitniejszych dzieĹ‚ literatury polskiej, narodowa epopeja powstaĹ‚a dla pokrzepienia serc ciemiężonych przez zaborcĂłw PolakĂłw. W utworze autor u... Obraz PolakĂłw XVII wieku w Potopie Henryka Sienkiewicza. Jaki obraz PolakĂłw XVII wieku wyĹ‚ania sie z Potopu Henryka Sienkiewicza? Punktem wyjĹ›cia swoich rozwaĹĽaĹ„ uczyĹ„ wnioski z analizy fragmentĂłw powieĹ›ci. Zwróć uwagÄ™ na ich znaczenie dla caĹ‚oĹ›ciu jest powieĹ›ciÄ... Obraz PolakĂłw XVII wieku w "Potopie" Henryka Sienkiewicza. Jaki obraz PolakĂłw XVII wieku wyĹ‚ania siÄ™ z Potopu Henryka Sienkiewicza? Punktem wyjĹ›cia swoich rozwaĹĽaĹ„ uczyĹ„ wnioski z analizy danych fragmentĂłw powieĹ›ci. Zwróć uwagÄ™ na ich znaczenie dla caĹ‚oĹ›ci „Potopie” Henr... Obraz PolakĂłw w "Potopie" Sienkiewicza. „Jaki obraz PolakĂłw wyĹ‚ania siÄ™ z „Potopu” Henryka Sienkiewicza? Punktem wyjĹ›cia swoich rozwaĹĽaĹ„ uczyĹ„ wnioski wynikajÄ…ce z analizy podanych fragmentĂłw powieĹ›ci Henryka Sienkiewicza. Zwróć uwagÄ™ na ich znaczenie w kontekĹ›cie caĹ‚... Druga część trylogii Henryka Sienkiewicza – Potop – to powieść, która pokazuje między innymi szeroką perspektywę społeczeństwa polskiego połowy XVII wieku. Ukazuje się z niej obraz narodu bardzo niejednorodnego, złożonego z jednej strony z ludzi, którym materialny dobrobyt państwowy oraz osobisty zupełnie zmącił ułożenie priorytetów w umysłach, a z drugiej z patriotów, którzy za Rzeczpospolitą są w stanie oddać nie tylko cały swój majątek, aż do ostatniego grosza, lecz także własne życie. Czy więc Potop pokazuje prawdę o Polakach czy jest raczej zbiorem stereotypów, które niewiele mają i miały wspólnego z rzeczywistością?Aby odpowiedzieć na powyższe pytanie, należy najpierw nieco dokładniej przyjrzeć się postawom Polaków przedstawionych w Potopie. Przyjrzyjmy się głównie szlachcie uważanej za elitę i będącej głównym bohaterem zbiorowym powieści. Szlachta to grupa, przez którą potężny kraj, jakim była Rzeczpospolita Polska w XVII wieku, zaczyna chylić się ku upadkowi. Dzieje się tak z wielu powodów. Szlachta rozpieszczona ogromem przywilejów, dba jedynie o własne dobro, wygodę i majątki. Zrywa kolejne sejmy i sejmiki, przez co niemożliwe jest wprowadzanie nowych praw, regulacji społecznych czy reform. W wielu przypadkach i miejscach, faktyczną władzę sprawuje ten, kto ma pieniądze i jest w stanie opłacić własną „armię”. Coraz mniejszym szacunkiem i posłuchem cieszy się nawet król, którego władza ograniczona jest przez sejm, a autorytet podburzany jest przez potężnych i bogatych magnatów z arystokratycznych rodów. Stan owego rozkładu dobrze obrazuje zjazd pospolitego ruszenia pod Ujściem, które miało być miejscem pierwszego starcia Szwedów z Polakami. Szlachta jednak nieskora do walki, zajęta ucztowaniem, rozleniwiona dobrobytem, poddała się bez walki. Otwarto Szwedom drzwi do wejścia w głąb kraju. Pewna część szlachty posunęła się nawet do zdrady ojczyzny – przystawali do Szwedów, kiedy ci obiecywali, że pozwolą szlachcie żyć w dostatku i słodkim nieróbstwie. Inni – np. ród Radziwiłłów – przystawali do nieprzyjaciela myśląc o własnym interesie i licząc na skorzystanie z wojennego chaosu w kraju. Jeszcze inni, widząc ogrom sił szwedzkich, od razu rezygnowali z walki, nie chcąc nawet próbować narażać się na szwank. To jednak nie wszystkie postawy, jakie prezentowała polska szlachta i jakie przedstawione zostały w Potopie. Przykładem są w największej mierze główni bohaterowie powieści. Michał Wołodyjowski – pierwsza szabla Rzeczypospolitej, człowiek, który całe swoje życie poświęcił pracy dla kraju. Jan Skrzetuski – rycerz idealny, bohater, który na wieść o zagrożeniu bez wahania rzuca się w wir działań wojennych i służby ojczyźnie. Onufry Zagłoba – stary szlachcic, który, chociaż nie jest zbyt sprawny w walce, rekompensuje te braki intelektem, który również wykorzystuje dla dobra kraju i ochrony swoich przyjaciół. Pamiętać trzeba również, że nawet Kmicic, choć przez dużą część fabuły jest postacią stojącą po niewłaściwej stronie, to, co robi, robi z miłości do ojczyzny, gubi go jednak zamiłowanie do warcholstwa i błędnie pojmowana wolność szlachecka. Polaków w Potopie łączy wiara. Szlachta jest w stanie oddać ojczyznę Szwedom, ale nie jest w stanie znieść ręki podniesionej przez nich na święty klasztor w Częstochowie. Podczas obrony Jasnej Góry, jesteśmy świadkami aktów prawdziwego bohaterstwa, heroizmu i poświęcenia (zwłaszcza ze strony Kmicica), które pokazuje, że Polacy zjednoczeni i postawieni w obliczu ostateczności i wroga pragnącego zadać hańbę najważniejszym dla nich wartościom, są w stanie dokonań rzeczy naprawdę doniosłych i nie ma dla nich rzeczy niemożliwych. Społeczeństwo polskie jest w Potopie przedstawione jako takie, które przez własną nieuwagę i zamiłowanie do wolności i swobód, sprowadziło na siebie nieszczęście, w obliczu którego na początku w ogóle nie było w stanie sobie poradzić. Jednak, kiedy wróg przekroczył pewne granice, a Polacy otrząsnęli się z pierwszego szoku, udowodnili, że są w stanie bohatersko bronić swojej ojczyzny i uchronić ją przed każdym wrogiem.

obraz polski i polaków w potopie